Nije sigurno da li mnogi znaju da je košarkaški klub Partizan najtrofejniji srpski klub. Čak devetnaest puta je osvajao državno prvenstvo, četrnaest puta nacionalni kup, šest puta Jadransku ligu, a davne 1992.godine bio je i šampion Evrope. Partizan je osvojio i tri kupa Radivoja Koraća – 1978., 1979. i 1989. godine.

Začetak kluba bila je košarkaška sekcija Sportskog društva Centralnog doma Jugoslovenske armije (CDJA), osnovanog 4. oktobra 1945. godine. Pod sadašnjim imenom, košarkaši Partizana nastupaju od 1946. godine, kada je održan prvi klupski šampionat države. U prvih 30 godina postojanja za Partizan su igrali asovi kao što su bili Radomir Šaper, Vilmož Loci, Borislav Stanković, Radovan Radović, Miloš Bojović i Dragutin Čermak.

Uprkos tome, klub je na prvu titulu državnog šampiona čekao sve do 1976.godine. Rezultatski uspon počeo je sedamdesetih godina prošlog veka, kada su na čelo kluba došli neki njegovi bivši asovi, a stručni rad preuzeo Ranko Žeravica koji je izvršio odličnu selekciju mladih igrača. Nakon njega su ekipu preuzeli saradnici Borislav Đoković i Dušan Ivković. Ovo razdoblje obeleženo je osvajanjem prve tutule šampiona Jugoslavije (1975-1976). a zatim i dva kupa Radivoja Koraća (1978 i ’79) i još jednog zvanja državnog prvaka (1981).

Posle odlaska u inostranstvo generacije Divca, Grbovića i Savovića, koja je 1988.godine na final four-u u belgijskom gradu Ganu, osvojila treće mesto u Evropi. Partizan je pred sezonu 1991/1992 stvorio novi tim sa Aleksandrom Đorđevićem i Predragom Danilovićem. Za trenera je postavljen dotadašnji kapiten ekipe Željko Obradović, a za stučnog savetnika čuveni Aleksandar Nikolić (koji je prvenstveno planirao da postane sudski tumač za engleski jezik). Zbog rata u Hrvatskoj, Partizan je sve utakmice u Evroligi, kao domaćin, morao da igra u madridskom predgrađu Fuenlabradi.

Crno beli su nadmetanje u grupi završili na četvrtom mestu pa su u sledećem krugu takmičenja, za protivnika dobili bolonjski Knor. Posle tri susreta, Partizan je bio bolji i po drugi put u istoriji izborio plasman za Final Four, u kome je u aprilu 1992. domaćin bio Istanbul. U istanbulskoj dvorani košarkaši Partizana su prvo u polufinalu pobedili milanski Filips, a potom u finalnom susretu sa Hufentudom iz Badalone, trijumfovali sa 71:70, zahvaljujući čuvenoj trojci Aleksandra Đorđevića. Uz ovu, zasad jedinu titulu šampiona Evrope, Partizan je u toj sezoni izborio još titulu prvaka države i osvojio nacionalni kup.

U sezoni 1997/98, Partizan je ponovo izborio učešće na Final Four-u. Na tom nadmetanju, priređenom u Barseloni, crno – beli su posle poraza od Kindera i Benetona, zauzeli 4. mesto. Sezonu 2000/01 obeležio je povratak velikih asova Vlade Divca i Predraga Danilovića, na mesto predsednika i potpredsednika kluba, dok je za trenera ponovo postavljen Duško Vujošević koji je tim i ranije vodio.

Povratak Vujoševića u Partizan poklopio se sa početkom vladavine ovog kluba u domaćem prvenstvu. Pod njegovim veštim vođstvom, crno – beli su osvojili osam uzastopnih titula prvaka države, tri nacionalna kupa i isto toliko pobeda u Jadranskoj ligi, što je ovog trenera učinilo najuspešnijim stručnjakom u istoriji kluba, a posebno jer je dva puta odveo košarkaše među šesnaest najboljih u Evropi uprkos najmanjem budžetu u odnosu na sve ostale zemlje i ekipe na ovim uglednim takmičenjima.